Franse Alpen: 1770 beklimmingen

De Franse Alpen: heel wat heldenverhalen zijn hier geschreven en gesneuveld. De Alpencols kennen geen genade. Steile wegen, diepe kloven. Kilometer na kilometer onder een brandende zon, of juist in ijskoude wind met slagregens of nog erger harde hagelstenen. Er wordt niets gedaan om het je als wielrenner makkelijk te maken. Je moet wel een beetje masochistisch zijn om graag in de Franse Alpen te willen fietsen.

Het is niet alleen maar pijn. De Franse Alpen zijn oogverblindend mooi. Ongerepte natuur in optima forma: denk aan kleurrijke alpenweiden, indrukwekkende rotsformaties en uitzicht op de eeuwige sneeuw van de allerhoogste toppen. Het is een voorrecht als je tussen al dit moois omhoog mag rijden. Over het algemeen zijn de wegen op deze cols (onder andere door de Tour de France) van prima kwaliteit. Het asfalt is prima en vaak beter dan de cols in de Pyreneeën of in Italië.

De Alpen zijn zeer uitgestrekt in Frankrijk. De beroemdste cols liggen tegen de zuidzijde van de Alpen aan, denk aan bergwegen als de Galibier die letterlijk de verbinding tussen noord en zuid maakt of de Izoard die in echt in de zuid Franse Alpen ligt. We zouden de Alpen tekort doen door alleen te kijken naar de beroemdste cols en beklimmingen. Naast de Alpe d’huez is er nog zo veel meer, en stiekem misschien wel mooier, maar tijdens borrelpraat zal je een stuk minder indruk maken met een Col de Granon.

In de Alpen is het seizoen voor wielrenners theoretisch geopend vanaf het moment dat de eerste cols sneeuwvrij worden gemaakt. Meestal rond begin mei. Daarna sluiten de cols bij de eerste echte sneeuwval, meestal tegen eind oktober. Maar kou maakt het fietsen vanaf eind september al een stuk minder prettig en ook in juni is hevige sneeuwval op de hoogste cols goed mogelijk.