Passo dello Stelvio
Als er een beklimming is die iedere wielrenner echt eens gedaan moet hebben dan is het de Stelvio. De Stelvio is 'de col'. Iedereen die de haarspeldbochten die naar de top voeren gezien heeft vergeet dit aanblik nooit meer. Enorm indrukwekkend. Voor de één droom, voor de ander een nachtmerrie. Maar iedereen is eenmaal op de col helemaal gelukkig. Meestal na een lange strijd, want hoe je de col ook op rijdt, snel of langzaam, pijn doet hij altijd! Maar dat is toch wel een beetje wat we zoeken als wielrenners?
De klim begint loom, en meestal erg warm in het dorpje Prato. Weinig steil voor de eerste 5 kilometers. Maar bedenk je wel als deze kilometers in Nederland of België hadden gelegen dat het de beroemdste klim van de lage landen was geweest. Want deze kilometers duiken nergens onder de 5 procent, en de warmte maakt het niet makkelijker. Tot aan de lawinegallerij valt de steilte mee, daarna schiet deze omhoog. Vanaf hier is het een ritme vinden want je bent nog lang niet boven. Er rest je nog een kleine twintig kilometer klimmen.
Het begint meteen goed steil in het bos, afhankelijk van het seizoen biedt het bos beschutting tegen de zon, of houdt het juist die enorme hitte vast. De haarspeldbochten volgen elkaar hier in rap tempo op. Dat moet ook wel, want er moeten er 48(!) in deze 20 kilometer gestopt worden. Via enkele mooie Zuid-Tiroolse dorpjes (let op het verschil tussen bouwstijl en cultuur hier in vergelijking met de Bormio zijde van de col), rijd je steeds verder omhoog. Her en der langs de weg staan fonteintjes waar je je bidon bij kunt vullen.
In het bos win je al enorm veel hoogte en streep je al heel wat haarspeldbochten af, maar het zwaarste deel, moet nog komen, want dat zijn die laatste beroemde haarspeldbochten. Deze laatste kilometers naar de top zijn namelijk steil, en mentaal erg zwaar. Want met nog ruim zeven kilometer te gaan, bij hotel Sotto Stelvio, zie je de col namelijk al liggen. Je hebt het idee dat deze voor hett grijpen ligt. Maar de laatste zeven kilometer zijn bikkelhard, en hoog, dus je moet het met heel wat minder zuurstof doen. Als een zigzag-steek van een naaimachine lopen de bochten naar de beruchte col toe.
Het fantastische uitzicht op het Ortler massief aan de linkerzijde maakt veel goed, als je tenminste tijd en zin hebt om hier naar te kijken. Als je geen zin om hebt om naar deze bergen te kijken zul je de kou die van de gletsjers afkomt zeker voelen. Op warme zomerdagen heerlijk verkoelend, maar op koudere dagen te koud voor een vermoeid lichaam. Regelmatig sneeuwt het zelfs in de zomermaanden op deze bergcol. Wie zich nog goed voelt zal in deze laatste bochten kunnen genieten van het klimmen. Voor alle andere zal het een hel zijn, totdat...
...je op de col komt. Hier is het drukte van belang, motorrijders, fietsers, winkeltjes, familieleden van fietsers, eettentjes, skiërs wat al niet meer. Je bent niet meer alleen. Er is zelfs een podium waar je je kunt laten fotograferen. Een ding moge duidelijk zijn, je bent nooit alleen op de Stelvio elke dag gaan duizenden mensen deze col over, met de fiets, de auto of de motor. Je moet deze col zeker een keer gedaan hebben. Maar daarna rijd je waarschijnlijk weer heel graag een van de geheimtips in de buurt...
Straatnaam: Strado del Passo dello Stelvio
5.0 door RogierDe Stelvio is een van die beklimmingen die iedereen eens gedaan moet hebben. Eerlijk gezegd vond ik de klim qua moeilijkheid meevallen. Geleidelijk en lang, dat is precies waar ik van hou. Door de lengte is de beklimming echt een reis. Je vertrek vanuit een groen dal, met fruitbomen zingende vogeltj... lees verder
Foto's (50)
Als je foto's wilt uploaden, maak dan een account aan. Het duurt maar 1 minuut en het is helemaal gratis.
- Voeg foto's toe van je bedwongen beklimmingen.
- Schrijf reviews over al je bedwongen beklimmingen
- Voeg je favoriete beklimmingen toe
Statistieken
| Passo dello Stelvio vanuit Prato Deze beklimming |
Trentino-Zuid-Tirol 414 beklimmingen | Italiaanse Alpen 1793 beklimmingen | Alpen 5014 beklimmingen | Italië 4962 beklimmingen | Europa 44375 beklimmingen |
|---|---|---|---|---|---|
|
1528
|
positie
7
|
positie
30
|
positie
51
|
positie
31
|
positie
99
|
|
Gemiddeld stijgingspercentage
7.6%
|
positie
215
|
positie
749
|
positie
1905
|
positie
1468
|
positie
7694
|
|
Lengte
24.1km
|
positie
17
|
positie
64
|
positie
154
|
positie
123
|
positie
499
|
|
Hoogtemeters
1832m
|
positie
1
|
positie
8
|
positie
18
|
positie
10
|
positie
54
|
Classificatie
Staat van het wegdek
Verkeersdrukte
Klimtijden
| 7 km/u | 03:26:20 |
| 11 km/u | 02:11:18 |
| 15 km/u | 01:36:17 |
| 19 km/u | 01:16:01 |
Populair
Gerelateerde artikelen
Reviews (110)
Waarschijnlijk de mooiste klim die ik tot nu toe heb gedaan. Spectaculair landschap!
Probabilmente la salita più bella che abbia mai affrontato fino ad ora. Paesaggio spettacolare!
Sinds we op de fiets stapten, hebben mijn vader en ik altijd deze fixatie gehad: de Stelvio kunnen beklimmen vanaf de legendarische kant van Prato.
Door verschillende onvoorziene gebeurtenissen konden we het niet eens drie jaar achter elkaar proberen, maar dat veranderde allemaal in september 2023, toen we eindelijk onze langverwachte gezamenlijke droom realiseerden.
Dit is hoe het ging.
We gaven er de voorkeur aan om in één dag te gaan (misschien niet het beste, als ik eraan terugdenk) en na een rit van vier uur wachtte ons het ideale weer voor een lange klim als deze: heet, ja, maar niet verstikkend, en met bijna geen wolken in de buurt. Ons bewust van wat ons te wachten stond, zadelden we meteen gretig op (maar niet voordat we ons goed hadden ingeslagen met waterflessen, repen en energiedrankjes) en begonnen we aan onze beklimming.
Het is een lange, eindeloze, zware klim, maar in de eerste plaats bedrieglijk, want meteen vanaf het begin (in de niet al te erratische fietszone) spoort het je aan tot een hoog tempo, waar je later duur voor zult betalen. Maar als je langzaam begint, is het eerste deel ongetwijfeld het leukst. Op een gegeven moment kom ik een stoplicht tegen en dan meteen een ander, wat niet de beste beklimming is, maar het is er.
Eenmaal voorbij Trafoi begint de Stelvio serieus te worden en lopen de stijgingspercentages in de dubbele cijfers. Ik herinner me met name een bijzonder zwaar stuk rond de tiende haarspeldbocht (38e in de nummering) of net daarna. Op dit punt begint de vermoeidheid zich echt op te stapelen, haarspeldbocht na haarspeldbocht, en de hellingen worden zelden zachter. De hitte, gemengd met zweet, maakt het er zeker niet makkelijker op.
Tot nu toe ging het echter goed. We wisten wat we konden verwachten. Mijn vader is vrij afstandelijk, hij gaat op zijn tempo zoals ik op het mijne, zonder te overdrijven. Na een tijdje begin ik omhoog te kijken, om te zien hoe ver het nog is naar de finish. Wat ik zie verontrust me: de kilometerteller zegt dat het nog zes kilometer is naar de top, maar wat me verontrust is dat ik het zie, de top. Omhoog, omhoog, op de top van wat voor mij een eindeloze lus van haarspeldbochten lijkt, ligt de finish. Dat maakt indruk.
Daar kom ik, hijgend, na veel inspanning, pas een uur later aan. Mijn benen en gezicht verwrongen, de hitte stijgt, mijn hartslag gaat tekeer, de laatste haarspeldbocht staat nog in mijn geheugen gegrift. Mijn vader, drie kwartier later, met ik weet niet welke balans van geest of evenwicht, ook uitgeput, arriveert ruim voordat ik hem verwacht. We genieten van een broodje en een biertje, nemen een paar foto's om het moment en het fantastische landschap vast te leggen en maken ons op voor een lange afdaling.
De afdaling die volgt is waarschijnlijk de leukste die ik ooit in mijn korte fietscarrière heb gehad, vanwege alle haarspeldbochten die ik eerder ben gepasseerd, hoewel - iets wat ik tot nu toe nog niet heb genoemd - er veel is om voor uit te kijken, vooral het verkeer van voertuigen en fietsers, dat vrijwel altijd gegarandeerd is als de pas open is. Ik raad een regenjack of een k-way aan voor de afdaling, zelfs als het warm is, want je bent nog steeds in de bergen, ruim boven de 2000 meter. Pas ook op voor de steilere stukken, waaronder de bocht (ook hobbelig) rond de 38e haarspeldbocht, die ik hierboven al noemde.
Terug bij de auto is het gevoel van voldoening enorm, maar het zal nog groter zijn in de komende maanden. Het was een gedenkwaardige ervaring, zeker de reis waard en een die voor altijd in mijn hart gegrift zal blijven. Een echte aanrader voor iedereen die van fietsen en klimmen houdt.
Veel succes!
Sin da quando abbiamo preso in mano la bicicletta io e mio padre abbiamo sempre avuto questo chiodo fisso: di riuscire a scalare lo Stelvio dal versante leggendario di Prato.
A causa di vari imprevisti non abbiamo potuto per ben tre anni di fila nemmeno tentare l'impresa, ma tutto questo è cambiato nel settembre 2023, quando finalmente abbiamo realizzato il nostro sogno condiviso e da lungo tempo atteso.
Ecco com'è andata.
Abbiamo preferito andare in giornata (forse non il massimo, ripensandoci) e, dopo quattro ore di auto, ad attenderci abbiamo trovato il meteo ideale per una lunga scalata come questa: caldo sì, ma non soffocante, e con quasi nessuna nuvola nei paraggi. Consapevoli di ciò che ci attendeva, ci siamo subito messi in sella trepidanti (non prima però di esserci ben riforniti di borracce, barrette e bevande energetiche) e abbiamo iniziato la nostra ascesa.
È una salita lunga, interminabile, dura, ma prima di tutto ingannevole, perché da subito (nella zona ciclabile, non troppo erta) ti sprona a fare un'andatura sostenuta, cosa che più tardi pagherai cara. Comunque, partendo pianino, la prima parte è senza dubbio la più piacevole. Ad un certo punto trovo un semaforo e poi subito un altro, che non è il massimo in salita, ma tant'è.
Superata Trafoi, lo Stelvio inizia a fare sul serio e le pendenze ad andare in doppia cifra. In particolare, ricordo un tratto particolarmente duro intorno al decimo tornante (38° nella numerazione) o poco oltre. La fatica inizia veramente ad accumularsi a questo punto, tornante dopo tornante, e le pendenze raramente si addolciscono. Il caldo inoltre, mischiato col sudore, non rende certo le cose più facili.
Fin qui comunque tutto okay. Sapevamo cosa aspettarci. Mio padre è parecchio staccato, va del suo passo come io vado del mio, senza strafare. Dopo un po' inizio ad alzare lo sguardo, per vedere quanto manca all'arrivo. Quello che vedo mi sconcerta: il contachilometri dice che mancano sei chilometri alla vetta, ma ciò che è preoccupante è che io la vedo, la vetta. Su, su, più su, al culmine di quello che mi sembra un ciclo infinito di tornanti, lì è posto l'arrivo. Questo fa parecchio impressione.
Lì arriverò, annaspando, dopo molta fatica, soltanto un'ora più tardi. Le gambe e il viso stravolti, il calore che aumenta, il battito a mille, l'ultimo tornante ancora impresso nella memoria. Mio padre, tre quarti d'ora più tardi, con non so quale equilibrio di spirito o spirito di equilibrio, anche lui sfinito, arriva ben prima di quando me l'aspetti. Ci godiamo in panino e una birra, scattiamo qualche foto per immortalare l'istante e il paesaggio fantastico e ci prepariamo a una lunga discesa.
Probabilmente quella che segue è la discesa più divertente che abbia mai fatto nella mia breve carriera ciclistica, per via di tutti i tornanti passati prima, nonostante -cosa che finora non avevo ancora menzionato- vi sia molto a cui stare attenti, specialmente il traffico di veicoli e ciclisti, che è praticamente assicurato sempre quando il passo è aperto. Consiglio per la discesa una mantellina o un k-way, anche se fa caldo, perché si è pur sempre in montagna, ben oltre i 2000 metri. Attenzione anche ai tratti più pendenti, tra cui quello (pure sconnesso) intorno al 38° tornante, cui sopra accennavo.
Ritornati alla macchina, il senso di soddisfazione è immenso, ma sarà ancora più ingrandito nei mesi seguenti. Si tratta di un'esperienza memorabile, che vale sicuramente il viaggio, e che rimarrà per sempre impressa nel mio cuore. Consigliatissima a tutti coloro che amano la bicicletta e le salite.
In bocca al lupo!
Beste,
Ik zou volgende zomer op reis gaan naar deze streek.
Hoe zouden jullie het rondje (vertrekkende vanuit Bormio) aanraden: heen via de Umbrailpass afdalen en terug via de Stelvio vanuit Prato klimmen of heen via de Stelvio vanuit Prato afdalen en terug via de Umbrailpass klimmen?
Alvast bedankt voor een antwoord.
Hoi Robert (mooie naam :) ), ik beken meteen dat ik alleen de afdaling van de Umbrailpas ken en de afdaling én klim van de Stelvio naar respectievelijk vanaf Prato. Maar naar mijn bescheiden mening is de klim van de Stelvio vanaf Prato zo spectaculair, overweldigend, iconisch en geweldig dat er maar één keuze is: Umbrail afdalen en klimmen vanaf Prato. Dan heb je bovendien straks de Stelvio vanaf twee kanten beklommen: dubbel spektakel. De beklimming van de Umbrail - hoewel ik alleen de afdaling heb gedaan - haalt het qua uitzicht en spektakel niet bij de beklimming vanaf Prato. Heel veel plezier!
Prachtige beklimming die mijn inziens iedereen ooit gedaan moet hebben. Het is belangrijk om vanaf begin je eigen tempo te blijven rijden. Wel drukke weg met veel motorrijders.
Prachtige klim die iedereen moet gedaan hebben. Ik reed hem eind juni op bij warm weer na eerst al vanuit Bormio omhoog te zijn gereden. Het eerste stuk in de vallei is vrij eenvoudig maar de warmte kan er een rol spelen. Daarna wordt het consistent steil rond de 9％. Juiste verzet is belangrijk. Ik had een 34x28 en was eerlijk gezegd net te groot verzet om comfortabel naar boven te rijden. Los daarvan is het gewoon knop omdraaien, blijven trappen en genieten van de uitzichten. De pijn is bijzaak :-)
Probeer wel als het kan omhoog te rijden buiten de weekends, en liefst nog op een weekdag buiten de vakantie ook. Vooral in de weekends komen er veel moto- en autorijders die de klim als een racecircuit beschouwen...
Erg mooie klim, maar goed weer is belangrijk, want de top is erg hoog en koud en sneeuw is zelfs in de zomer geen uitzondering.
Very nice climb, but good weather is important, because the top of the hill is very high and cold and snow is not an exception even in summer
zeer mooie beklimming die het uiterste vroeg van mijn oude benen. Heelder kilometers aan minstens 9％ met tussenstukken aan 12-13％. Zodra je de top ziet liggen en ziet hoeveel hoogtemeters je nog moet overbruggen in die laatste haarspeldbochten weet je dat het pijn gaat doen.
Echt een fantastische klim die voor iedereen te doen is op zijn eigen tempo.
Op het einde heb ik nog 15 wielertoeristen ingehaald die te snel gestart waren. Het is dus echt het best om een tempo te zoeken dat je lang kunt volhouden. Op het einde kon ik zelfs nog wat versnellen.
Op 14 juli 2023 vertrok ik om 10u. op het marktplein van Prato voor de beklimming van deze mytische bergpas. In de schaduw van Coppi, Fuente en De Gendt waagde ook ik een poging om de 48-bochtige draak te temmen. Ik was niet bijzonder getraind, maar had een volgwagen met fietsenrek waar ik beroep op kon doen mocht het mij toch te machtig worden.
De eerste kilometers gaan vrij geleidelijk en volgen een keurig geasfalteerd fietspad. Ik steek aan de lopende band andere fietsers voorbij, ook al heb ik het gevoel dat ik me inhoud. Eens het fietspad verlaten dienen de eerste bochten zich al aan. Het valt hierbij op dat je áftelt, dus de eerste bocht heeft nummer 48.
Eens het dorp uit en het bos in laat de Stelvio zien wat hij in zijn mars heeft; er mag af en toe al eens een steiler stuk passeren. De bomen bieden ook verkoeling; in het dal werd vandaag 34 graden voorspeld en de zon doet haar deel van het werk. Langzaam stijgend en vloekend op de vele roekeloze motards en sportwagens -opvallend vaak met Duitse of Britse nummerplaat- die rijden alsof er geen fietsers bestaan.
En dan ben ik plots boven de boomgrens. Voor mij krijg ik het beeld te zien waar elke fietser ter wereld koude rillingen van krijgt: de tientallen bochten tegen de kale bergwand. Ik heb geen keuze; ik moet er overheen. Onderweg grappend en samen vloekend met enkele Deense en Duitse wielertoeristen, jaloers op mijn volgwagen.
Onderweg kan ik slechts een bronnetje vinden met koud alpenwater en zwelg ervan, terwijl de Sloveense nationale juniorenploeg mij voorbij schiet. De nieuwe Pogacar zal zich mij niet herinneren.
Het is vloeken en zuchten, maar eens de laatste bocht gepasseerd dringt het besef door: Ik heb de Stelvio overwonnen. Traag en met vele pauzes (fotopauzes, weet u wel) maar ik heb het verdorie wel geflikt. En velen met mij die dag.
Bovenaan krioelt het van de winkeltjes, cafeetjes en ook twee worstenkramen. En de hoogste geldautomaat van Europa. Ik koop mezelf een t-shirt en kruip in de auto: zelf afdalen zal voor de volgende keer zijn.
Wat een geweldige klim!
Van bocht naar bocht. Het dalen was pittig door de kou, ik miste mijn handschoenen.
Weet iemand de website van de fotograaf rond bocht 10?
Vandaag stond in bocht 10 Curva Foto. Google dit en je wordt geleid naar Kanuarfoto. Daar vind je jezelf vast terug.
Ik beklom de Stelvio/Stilfzerjoch het eerste weekend van augustus toen het leek alsof de herfst vroeg was ingetreden. Veel regen de voorgaande dagen, weinig bewolking en erg koud op de top, niet meer dan 3C en harde wind. Het was dus een uitdaging om de juiste uitrusting te kiezen voor een rit door het dal bij ongeveer 16 C tot een temperatuur op de top die daalde tot ongeveer -5C in de gevoelstemperatuur.
Mijn advies is om laagjes aan te trekken en spullen mee te nemen om handen, voeten en hoofd warm te houden, vooral beneden. Zodra je stopt met peddelen, koelt je lichaam snel af. Gelukkig was er geen regen.
Wat de klim betreft, die is net zo episch als iedereen je zal vertellen. Voor mij viel hij uiteen in drie stukken van elk ongeveer 600 m klimmen. Eerst Prad naar Trafoi, wat een typische valleirit is, deels over een fietspad en minder steil, dus niet te hard gaan.
Na Trafoi zijn de volgende 600 m klimmen ritmische switchbacks, gestaag bergop met geweldige uitzichten die tevoorschijn komen als je de boomgrens passeert.
Het laatste derde deel begint op ongeveer 2100 m hoogte bij de Franzenshöhe. De pas is in zicht, wat enorm motiverend is. Gezien de lengte in het zadel en de ijle lucht kan dit behoorlijk zwaar aanvoelen.
Het uitzicht vanaf de top is geweldig en dat geldt ook voor het gevoel dat ik het gehaald heb.
Ik koos ervoor om naar beneden te rijden via de Umbrailpass naar Zwitserland. Vrijwel geen verkeer (de Stelvio-weg was in vergelijking erg druk) zorgde voor een geweldige afdaling. Sommige van de switchbacks, vooral lagerop, zijn niet van deze wereld.
Voor mij was het de best mogelijke rit, de ervaring en de beelden zullen me altijd bijblijven.
I climbed the Stelvio/Stilfzerjoch first weekend in August when it seemed that autumn had set in early. Lots of rain the preceding days, low cloud coverage and very cold at the top, not more that 3C and strong winds. So it was a challenge to pick the right gear that accommodates a valley ride at around 16 C down to a temperature on the decent that dropped to about -5C in the windchill.
My advice is to layer and take items to keep hands, feet and head warm, especially down the hill. Once you stop paddling, your body cools down fast. Luckily there was no rain.
As far as the climb is concerned, it is as epic as everyone will tell you. For me it broke into three sections roughy 600m climbing each. First Prad to Trafoi which is a typical valley ride, partly on a cycle path and less steep so don’t go too hard.
After Trafoi, the next 600m climbing are rhythmic switchbacks, steady uphill with great views emerging as you pass the tree line.
The last third starts at around 2100m altitude at the Franzenshöhe. The pass is in sight up ahead which is hugely motivating. Given the length in the saddle and the thinning of the air, this can feel quite hard.
Views from the top are epic and so was the feeling of having made it.
I chose to ride down via the Umbrailpass into Switzerland. Virtually no traffic (the Stelvio road was very busy in comparison) made for a terrific downhill. Some of the switchbacks, especially lower down are out of this world.
For me it was the best ride possible, the experience and images will stay with me forever.
3u15 klimmen op een vreselijke hitte. Het verkeer was minder druk dan ik had verwacht, aangezien ik op een zondag klom. Het asfalt was goed, 2-3 plaatsen met stoplichten maar met genoeg ruimte om te passeren.
Erg frustrerend waren de motorfietsen - enorm lawaai en slechte geur, de chauffeurs gedroegen zich veel beter dan verwacht.
De klim ging echt goed gezien de hitte tot rond 2200m toen het gebrek aan lucht + zon + vermoeidheid toesloeg en ik bijna elke 100 verticale meters moest pauzeren.
Als er één klim is die ik'zou kiezen als mijn favoriet, dan is dit zeker deze.
3h15 climb on a horrible heat. The traffic was lower than I expected considering I climbed on a sunday. The asphalt was decent, 2-3 places where there are stop lights but with enough space to pass.
Very frustrating the motorcycles - huge noise and bad smell, the drivers behaved much better than expected.
The climb went really well considering the heat until around 2200m when the lack of air + sun + fatigue kicked in and had to take breaks almost every 100 vertical meters.
If there's one climb that i'd choose as my favourite this one definitely is.
Wat een klim. Oké, mijn allereerste ooit in de bergen en beginnen met de Stelvio. Je moet ergens beginnen.
De werkzaamheden zijn bijna afgerond, dus nieuw asfalt. 1 stuk is nog gefreesd, maar dat is alleen voor de dalers een uitdaging. De klimmers zitten dan op het fietspad. Klimmend erg fijn het nieuwe asfalt, in de afdaling toch voorzichtig aan gedaan, nieuw asfalt is vaak erg glad. Het tellen van de bochten, ja tuurlijk, want die borden zijn niet te missen. In het bos was de schaduw fijn, maar onregelmatig klimmen. Het was een fantastische klim, en wat gelukkig was dat het erg helder weer was, dus fantastisch vergezichten.
Het verkeer viel mee, wel twee motorrijders die waren gevallen en gelukkig alleen blikschade en 1 VW busje die ging steken in een bocht waarvoor ik moest uitwijken. Ik heb in Nederland vervelender meegemaakt.
Ben je er in de buurt een je hebt de tijd? Doen!
Hallo, begin september ga ik voor de Gavia en de Stelvio, na een drietal keer Ventoux lijkt het me een mooie upgrade.
Is er op deze klimmen ( ik ga voor beide kanten Prato en Bormio) mogelijkheid om de bidons bij te vullen? Ik geb nl geen bevoorradingsteam mee.
Hoi Kristof, aan de Prato-kant zijn er zeker twee waterpunten langs de weg. Eentje ligt naast het restaurant Rocca Bianca, zie hier: https://goo.gl/maps/3gdqCmwpXWzxfzqdA De ander ligt er net als je de bebouwde kom van het dorp Trafoi verlaat, hier https://goo.gl/maps/FkPt55UpPweK1SoP7 En dan kun je natuurlijk op de pashoogte nog gewoon water bijvullen bij een van de restaurants of winkels daar.
Update eind juli 2023:
- er ligt nu van Prato tot Ponte di Stelvio (eerste 3,5 km) een uitstekend vrijliggend fietspad dat je bij het klimmen moet nemen.
- ik telde 4-5 werkzaamheden aan de weg, minstens 2 met stoplicht en minstens 2 met een lang stuk van dat gefreesde asfalt. Klimt al niet lekker en daalt nog minder.
- het uitzicht is ook op een ijskoude ochtend nog steeds geweldig gedurende de hele klim
Italië - niet voor mij. Chaotisch, wegen die altijd worden heraangelegd, vreselijke kortparkeerders, Garmin raakt gewoon in de war.
Ik heb deze route gereden in 33°C hitte aan de voet en 4 liter per uur is echt nodig. De laatste 5 km hadden een ideale temperatuur en de top was een beetje fris. Probeer dit bij een aangename 20°C in de basis en het'zal erg koud zijn op de top. Onder de 15°C op de basis en je zou sneeuw op de top kunnen hebben.
Sterke velgen zijn een must voor de afdaling, want het wegdek is typisch Italiaans - het wordt afgegraven of valt uit elkaar.
Het bosgedeelte is niet zo mooi, het gedeelte boven het bos is behoorlijk guur, net als de Mont Ventoux. De bochten zijn meedogenloos - tel ze niet, het is deprimerend! Ik heb hier echt een gevoel van prestatie neergezet, maar het is voor mij eenmalig. Veel andere Oostenrijkse beklimmingen in de regio Tirol zijn veel beter om te fietsen. Oostenrijk naast de deur veel betere wegen voor fietsers, georganiseerd, goed bewegwijzerd en (meestal) hoffelijke chauffeurs.
Italy - not for me. Chaotic, roads always being rebuilt, terrible close-pass drivers, Garmin just gets confused.
I rode this in 33°C heat at the base and 4 litres an hour is really needed. The last 5km were an ideal temperature and the summit slightly chilly. Try this at a comfortable 20°C at the base and it'll be very cold at the summit. Below 15°C at the base and you could have snow at the summit.
Strong rims a must, for the descent, as the road surface is typically Italian - either being dug up or falling apart.
Forest section not that scenic, above forest section pretty bleak, like Mont Ventoux. The bends are relentless - don't count them, it's depressing! Real sense of achievement riding this but it's a one-off for me. Many other Austrian climbs in the Tyrol region much much better for cycling. Austria next door way better roads for cyclists, organised, well signposted and (mostly) courteous drivers.
In Oostenrijk zijn automobilisten en motorrijders beleefd omdat de politie waakzaam is. Hier behandelen de auto's en motoren, vaak met D- of GB-kenteken, ons grondgebied als hun speelterrein. Ik weet dat het onze schuld is, we zouden de regels moeten handhaven, maar in plaats daarvan verkopen we het om onze hotels bezet te hebben.
In Austria gli automobilisti e i motociclisti sono cortesi perchè la polizia vigila. Quì le auto e le moto, spesso targate D o GB, considerano il nostro territorio come il loro parco giochi. Lo so è colpa nostra, dovremmo far rispettare le regole , invece ci svendiamo per avere gli alberghi occupati.
De enige echte kant van de Stelvio. Absolute tranentrekker, het viel ons zwaar tegen en dus erg veel voldoening op de top! Heet in het dal, erg steil in het middengedeelte, en boven de 2.000 meter begint de ‘ellende’. Dan zie je de top nog zo hoog en ver voor je liggen, met tig haardspeldbochten en weinig zuurstof in de lucht om de stijgingspercentages van 9％ te overwinnen. Toch gelukt en genoten van de laatste honderden meters met de welbekende uitzichten!
Must do, geweldige ervaring, maar bereid je goed voor!!
Afgelegd op 02/07/2023 tijdens de Tour d'Ortles.
Ik denk dat het een MUST is voor de Italiaanse fietser en ik prefereer deze boven de andere Italiaanse klim vanuit Bormio.
Zet je schrap voor de laatste haarspeldbochten, niet zozeer vanwege het stijgingspercentage maar vanwege de lengte van de klim, die je spieren langzaam maar zeker verscheurt... en waar dat niet lukt, zorgt de hoogte ervoor :-)
Fatta dom 02/07/2023 durante il Tour d'Ortles.
Penso sia un MUST per il ciclista italiano la preferisco all'altra italiana da Bormio.
Tenetevi un po' per i tornanti finali non tanto per la pendenza ma per la lunghezza della salita che "tritella" i vostri muscoli in modo lento ma inesorabile... e dove non fa essa ci pensa l'altitudine :-)
Een echte loper wat ook blijkt uit de sporadische wandelaar die zichzelf overschat heeft en te hard van stapel is gegaan. 5 sterren.
Een echte must do klim: alle emoties, de pijn van de laatste kilometers, al die haarspeldbochten en de prachtige uitzichten zul je je hele leven in je hart meedragen.
Ik parkeerde in St. Maria Mustair, warmde de benen op tot Prato allo Stelvio via Glorenza, een prachtig middeleeuws stadje.
Het asfalt was perfect, maar wees je ervan bewust dat je in het weekend met veel verkeer te maken krijgt. Het'is ook erg indrukwekkend hoeveel andere fietsers je onderweg naar boven tegenkomt :)
De klim is zeer constant en lang: denk eraan krachten te sparen voor de laatste 5 km die moeilijker lijken door de hoogte.
Ik vond het geweldig. Prachtig van elk punt van je. Een niet te missen ervaring.
Bovenop wachten u vele tankmogelijkheden en een adembenemend uitzicht.
Ik ging van Umbrail terug naar Sta. Maria en ik was zo opgewonden dat ik ook de OfenPas beklom en dan terug naar Sta. Maria.
Climbed on 17 July 2022.
A real must do climb: you will carry all the emotions, the pain of last kilometers, all those hairpins and the magnificent views in your heart for your whole life.
I parked in St. Maria Mustair, warmed up legs till Prato allo Stelvio passing through Glorenza, a beautiful Medieaval town.
The asphalt was just perfect, just be aware that you will face a lot of traffic if done during the weekends. It's also very impressive how many other cyclists you will find on the way up :)
The climb is very constant and long: remember to save forces for the last 5 kms those seem harder due to the altitude.
Loved it to death. Magnificent from every point of you. A truly unmissable experience.
On top many refueling options and a breathtaking view will wait for you.
I went down from Umbrail back to Sta. Maria and I was so excited that I climbed also the OfenPass and then back to Sta. Maria.
Prachtige klim. Helaas veel last van motoren en snelle auto's die er eigenlijk niets te zoeken hebben. Vertrek vroeg.
Eenmaal boven, neem de moeite om naar de Tibethutte te gaan om te genieten van het uitzicht.
Verder snel naar beneden via de mooie Umbrailpass.
Symbolische beklimming van de Centrale Alpen
Uitdagend maar niet onmogelijk gezien het verloop op vrij constante hellingen. Als u goed geacclimatiseerd bent, zult u minder last hebben van de hoogte, die de meeste vermoeidheid veroorzaakt op deze klim.
Uitgevoerd op een doordeweekse dag is de TOP
Verschillende verfrissingsmogelijkheden op de pas
Geen waterfonteinen langs de route
Mijn Kinomap video : https://videos.kinomap.com/it/watch/pnyg73
Salita simbolo delle Alpi centrali
Impegnativa ma non impossibile vista la sua progressione su pendenze abbastanza costanti. Se siete ben acclimatati non soffrirete piu di tanto l'altitudine che su questa salita causa i maggiori problemi di affaticamento.
Eseguito in giorno feriale è il TOP
Al passo diverse possibilità di ristoro
No fontane acqua lungo il percorso
Mio Video di Kinomap : https://videos.kinomap.com/it/watch/pnyg73
Prachtige berg, maar ook zeer zwaar. Heb inmiddels meerdere bergen beklommen maar de Stelvio is voor mij tot nu toe de zwaarste. Combinatie van haarspeldbochten, vervelende motoren en automobilisten en de ijle lucht maken deze berg tot een monster. Daarentegen heeft het ook prachtige vergezichten en dat is natuurlijk ook genieten.
EPIC Klim gedaan bij hoge temperatuur - gemiddeld 35 graden.
Prachtige uitzichten rondom. Klim werd gedaan op zondag 17.07.2022.
EPIC Climb done during hight temperature - avg. 35 deg.
Beautiful views around. Climb was done Sunday 17.07.2022.
Alles is echt wel gezegd in de reviews. Ik probeer na mijn beklimming van vandaag een paar tips te geven die zouden kunnen helpen:
1. Mocht het passen: start de klim voor negenen. Het is beneden in het bos dan nog koel (koud zelfs), maar veel belangrijker is dat de klim dan nog relatief rustig is.
2. Je hoeft niet meer dan één volle bidon mee. Er zijn een aantal plekken onderweg waar je de bidon kunt bijvullen. Scheelt kilo's die je niet hoeft te sjouwen.
3. In alle haarspeldbochten naar rechts: claim je plek op de berg en rij minstens in het midden. Laat je niet door het overige verkeer de binnenbocht in duwen. De bochten kunnen rustmomenten zijn en dat lukt niet als je de binnenbocht pakt.
4. Je zou het bijna vergeten door alle kilometers met pittige percentages, maar probeer ook te genieten. Het is geen wedstrijd. Stop af en toe om een foto te maken, kijk ook eens naar de bergtoppen en gletchers links. Maak een praatje met alle gekko's op bakfietsen, ligfietsen of omafietsen die je onderweg tegenkomt.
5. Rij nadat je boven bent even door naar het restaurant links. Het is 500 meter extra, maar je hebt achter dat restaurant een waanzinnig uitzicht op de bekende laatste 8 kilometer.
Have fun!
De Stelvio. Zo’n beetje de kers op de taart als het gaat om memorabele beklimmingen. Hier proef je de wielersport; hoeveel strijd is hier al geleverd? Ook bij mij stond deze op het ‘wens’-lijstje.
Ik had er al veel over gelezen en over gehoord en was erg benieuwd hoe ik ‘m zou verteren. Goed getraind, niet te zwaar (80,5 kg/1,95mtr) begon ik in mei’ 22 aan de klim. Wat een prachtige klim! En ik vond ‘m meer taai dan zwaar. Zeker als je je goed voorbereid is’ie prima te doen. Ik heb 'm op 36x27/28 omhoog gereden, met een gemiddelde van zo'n 13 km/uur. In minder dan 2 uur was ik boven.
De klim begint rustig vanaf Prato en je rijd ‘gemoedelijk’ naar boven. De truc is om de eerste 10 kilometer gewoon je gemak te houden; hartslag niet te hoog op laten lopen. Het wegdek is op sommige stukken meer dan goed, maar er zijn ook stukken ‘ typisch Italiaans’. Na de lawine-tunnel wordt het serieus en dienen zich de eerste haarspeld-bochten aan.
Na zo’n 13 kilometer begin je aan het zwaardere deel, maar je kunt je op dit deel lekker van bocht naar bocht sleuren. Het was tijdens mijn klim af en toe erg fris, neem echt iets van mouwstukken etc mee (naast een bodywarmer voor de afdaling natuurlijk). Wat een uitzichten en onvoorstelbaar mooi! Vanaf kilometer 16 zie je de top (het huisje) liggen. Op karakter het laatste stuk en dan een prachtige beloning qua uitzicht.
Ik zat om 07:30 uur op de fiets, waardoor het rustig was. Ga je later op de dag, dan raak je verstikt in de verkeersdrukte…
Kortom: goed te doen, maar wel voor trainen!
Stond al tijden op mn verlanglijstje om deze af te vinken, zowel vanuit Bormio als Prato/Prad . Ik kreeg het advies om voor 10 uur te vetrekken ivm drukte van motoren en toerisme. Vanuit Bormio was het allemaal niet zo spannend voor een niet gevorderde klimmer zo als ik. De verhalen over het mooi landschap waar je doorheen fiets zijn allemaal waar. Beetje jammer dat ik last had van wegwerkzaamheden (zowel vanuit Bormio als Prato waar ze bij de laatste een nieuwe fietspad naast de bestaande weg maken (veel scherpe steentje) Maar bekijk het zo, uiteindelijk hebben we er straks allemaal voordeel van. Het laatste stuk vanuit Bormio van ca 2 km naar de top is dan nog even de kiezen op elkaar, maar vergeet ook niet te lachen naar de cameraman die in de voorlaatste bocht staat. Deze staan ook aan de andere kant van de klim vanuit Prato. De foto's kan je later online terug vinden. Leuk als herinnering. De klim vanuit Prato was een leuke ervaring. Eerst de aanloop en na het dorpje Tafoi gaat het direct omhoog het bos in met heerlijke haarspeldbochten. Tot halverwege is het best prima te doen. Zodra je vanuit het bos de beruchte gletsjer aan je linkerhand ziet en uitzicht op al die wereldberoemde bochten wordt je nog enthousiaster, tijd voor een paar foto's en een reep. En hup naar de top. Dit ging makkelijker dan ik had verwacht. Heel stijl is het niet en de meeste renners komen fris boven. Een mooie ervaring.
Geweldige beklimming als ik zo naar de foto's kijk èèn van de mooiste van Europa alleen ga je wel helemaal kapot maar mentaal helpt het wel dat je
Geen langz rechte stukken hebt zodat je van bocht naar bocht kan gaan en een mikpunt heb. De verkeersdrukte is wel een klein minpuntje
26 Juni. Deze week weer in Bormio. De vorige keer was de Gavia en de Stelvio vanaf Bormio afgesloten en eind augustus. Toen wel omgereden om toch deze col te fietsen. Het zou droog zijn in de morgen maar helaas was het nat en koud. In het bos had ik alles al aan wat je normaal in de afdaling pas aan doet en toch nog koud. Net uit het bos kwam er een auto naar beneden met 20 cm sneeuw op het dak. Toen wel boven gekomen maar de top niet gezien en de laatste 6 Km door de sneeuw gefietst. De afdaling was nog spannender door de 10 cm sneeuw op de weg.
Vandaag zag het er beter uit. Vanuit Bormio de stelvio omhoog en via de Umbrail naar beneden. Daar kwam ik tussen een toertocht terecht dus gezellig met honderden naar beneden. Hierna weer terug Italie in naar Prato. Er stond aardig wat wind tegen dus moest behoorlijk op de pedalen staan ondanks vals plat naar beneden. Vanaf daar de Stelvio op. Deze keer wel met mooi weer en had ik prachtig uitzicht. Na zo een 5Km was de eerst haarspeldbocht met een boordje dat er nog 48 komen. In het bos telt het snel af elke 150 meter is een haarspeldbocht. Er zijn af en toe knap steile stukken maar meestal maar kort. Uit het bos bij het hotel even gestopt om een gelletje te nemen, de bidons van plek te wisselen en een foto te maken van het laatste stuk met als die haarspeldbochten die je nog te gaan hebt. vanaf daar is het bijna altijd boven de 9％. Even flink door ploeteren. de laatste 500 mete is iets minder stijl en daarna genieten van het uitzicht. Overigens wel jammer dat er ook een motor race aan de gang was. Ook de porsche club was aan het kijken of je met en gemiddelde van 100 Km per uur boven en weer beneden kan komen. Gelukkig zijn er ook veel motor rijders die het wel netjes houden en iedereen wel de ruimte geven in halen daar waar het kan.
Deze mag je niet missen. Verder wat Tips!
De klim vanuit Prato gedaan en het is boven koud (ondanks de 26 graden in het dal) neem warme (windbraker) kleding mee voor boven en de terugreis.
Ik ben een gemiddelde fietser van 35 en 80 kilo. Met een 34-32 kwam ik goed boven (rond de 65 rpm en 210 watt) en zwaarder zou zeker een stuk plezier wegnemen.
Begin rustig, de laatste 10 km heb je de energie zeker nodig.
Ik deed deze beklimming tijdens een fietsvakantie in Bormio. Wij deden eerste de Stelvio vanuit Bormio om dan richting Prato af te dalen om de Stelvio vanaf deze zijden te doen. Vanuit Prato is zeker de zwaarste kant van de Stelvio. In het begin zitten er nog een paar minder steile stukken in maar eens de bebouwde gedeelte door en in de zone met de meeste haarspeldbochten is elke kilometer steil en krijg je nergens nog rust. Kan zijn omdat ik eerst de kant vanuit Bormio deed maar deze kant voelde voor mij enorm zwaar en blij dat ik boven was.
Deze zijde is beter aangegeven in de haarspeldbochten maar de kilometers zijn beter aangegeven langs de Bormio-zijde.
Deze zijde licht in de (deels) Duitstalige provincie Zuid-Tirol en de regio Trentino-Zuid-Tirol terwijl de kant vanuit Bormio in de volledig Italiaanstalige provincie Sondrio en de regio Lombardije licht. Zeker als je beiden zijden op één dag doet is een verschil zeker te merken.
https://youtu.be/CRMYlQZdBuM
Ik kan de Stelvio ten zeerste aanbevelen, het is een van de mooiste passen in de Alpen. Ik reed de Stelvio twee keer in de zomer. Elke keer vergeet je dat het nog een hele tijd duurt voor je de pas bereikt. De terugweg over de Umbrailpas gaat gedeeltelijk over volledig nieuw asfalt en er is nauwelijks verkeer in de richting van Müstair. U kunt dit allemaal zien in de video en nog veel meer. Veel plezier.
https://youtu.be/CRMYlQZdBuM
Ich kann den Stelvio sehr empfehlen, ist einer der schönsten Pässe der Alpen. Ich bin den Stelvio zwei Mal den Sommer gefahren. Jedes Mal vergisst man, dass er doch irgendwie lang wird bis zum Pass. Die Rückfahrt über den Umbrailpass ist mit teilweise komplett neuem Asphalt und es ist kaum ein Verkehr Richtung Müstair. Das alles kann man in dem Video sehen und noch einiges mehr. Viel Spass
Een van de mooiste en indrukwekkendste cols die ik gefietst heb. Het wegdek is matig en het begin van de klim is goed te doen maar het venijn zit in de laatste kilometers. Voor de liefhebber een absolute must. Deze col is lekker om te rijden aangezien je in een ritme komt door de gelijkmatige stijgingspercentages.
Wat een geweldige beklimming met ongelofelijke uitzichten. Wij hebben hem gedaan vanuit Prato. Het is een lange klim, maar de beloning is er dan ook naar. Wat mij betreft een absolute aanrader.
Een absolute aanrader! Alles wat hieronder beschreven staat klopt. Eerste deel van de klim valt goed mee (gem. 5 ％ zowat). Maar vanaf je boven de 2000 m komt (boven de bomen/bossen), dan begint het lastige gedeelte pas echt! (gem. 8-9 ％). Hier beginnen ook de befaamde 48 haarspeldbochten, deze staan duidelijk in elke bocht aangegeven (telt van 48 naar 1 af). Gedaan midden september: aan de voet in Prato 20 graden, op de top rond het vriespunt (klim in t-shirt gedaan, vergeet jasje zeker niet mee te nemen!). Drukte viel over het algemeen wel mee zo in het naseizoen. Je ziet op de duur de top liggen, je denkt dat je er dan bijna bent .. helaas was dit niet zo, was nog een serieus eindje! Op de top overal kraampjes waar ze bratwurst verkopen, iets typisch daar op de top. Afdeling richting Bormio genomen (waar ik de Gavia op reed). Afdaling niet echt technisch, stuk minder bochten dan langs de Prato zijde. Jasje heb je wel echt nodig om de afdaling aan te vatten.
Prachtige klim, die je zeker eens gedaan moeten hebben. Opgereden op 15/9 in de namiddag, was er zeer rustig, zowel zon als smeltende sneeuw gehad onderweg. Door het late uur en de laaghangende bewolking was er nauwelijks of geen volk boven. Het wij mij echter niet duidelijk waar het exacte beginpunt van de klim was, waardoor ik gestart ben aan de toeristische dienst van Prato.
Een hemelse beklimming. 48 bochten genieten van de hectiek, het uitzicht, de pijn en de rijke historie.
Besloten om deze berg vol aan te vallen en meester te maken. Het begin is eenvoudig en tot voorbij Trafoi loopt het redelijk soepel omhoog. Daarna wordt er met percentages en bochten gesmeten. Het maakt de Stelvio onvoorspelbaar en zwaar tegelijk. Kort moeten wachten op passerende bussen, maar de benen waren net zo euforisch als ik om nog wat extra's er uit te duwen. Het uitzicht is fenomenaal en bovenop kun je daar volop van genieten. O ja, neem er een goede bratwurst bij, die heb is verdient!
Top klim. Neem altijd droge kleren mee. Het kan er spoken. In de zomer maanden kan het boven erg druk zijn. Veel motoren.
Berucht, beroemd en bijzonder mooie klim. Vergeet ook niet even leuk te zwaaien naar de fotograaf in bocht 12 haha.
De haarspeldbochten van de Prato-kant beklommen na de beklimming vanuit Bormio en een pasta op de top. Daardoor was het al terug wat rustiger op de berg qua moto's, alleen ook wel een pak warmer. Vond de Bormio-kant net iets mooier omdat er wat meer afwisseling in zit, maar deze blijft natuurlijk iconisch. De muur van haarspeldbochten moet je ooit eens opgereden hebben en wat een zicht krijg je op de top als beloning. Rij even door via het weggetje links op de top en je kan nog een beetje hoger naar een restaurant met een fenomenaal zicht op de berg.
Prachtige klim naar de noordkant van de Stelvio. Ongelooflijk uitzicht en een must om te doen. Het is geen zware klim, maar wel lang. En het wegdek aan deze kant is helemaal niet geweldig. Er waren ook wegwerkzaamheden toen ik hier reed, waardoor de rit een beetje stagneerde.
Het begin is een beetje saai en niet veel om van te spreken (afgezien van een vreemd huis met veel vreemd houtsnijwerk) en net als elke andere weg - zij het druk met motoren en sportwagens die over de Stelvio rijden. Eenmaal op de echte klim zijn de uitzichten in de vallei fantastisch, en het zien van de switchbacks is prachtig.
Je zult de hele tijd willen stoppen voor foto's op de tweede helft van de klim.... en het uitzicht vanaf de (zeer drukke) top is de moeite waard.
Stunning climb up the north side of Stelvio. Unbelievable views and a must do. It's not a hard climb, as far as gradient goes, but it is long. And the road surface on this side is not great at all. There was also some road works when I rode this, so halted the ride a little.
The beginning is a bit boring and not much to speak of (aside from a weird house with loads of strange wood carvings on display) and just like any other road - albeit busy with motorbikes and sports cars going over Stelvio. Once you get on the climb proper, the views in the valley are fantastic, and seeing the switchbacks is stunning.
You'll want to stop for photo's al the time on the second half of the climb.... and the views from the (very busy) summit are well worth it.
Juli 2021 gedaan op een rustige maandag middag. Voordeel van laat vertrekken is dat er minder verkeer is. Over de berg zelf is alles al gezegd: het is vooral de lengte die het m doet, maar onderweg kan je genieten van het schitterende landschap. Moet iedere fietser eens gedaan hebben!
Schitterende beklimming met mooie vergezichten en besneeuwde bergtoppen. Het mooie weer hielp daat ook aan bij.
Juni 2021. Als er een beklimming is die iedere fiets toerist echt eens gedaan moet hebben dan is het de Stelvio. Gaan we doen.
Als een zigzag-steek van een naaimachine lopen de bochten naar de beruchte Passo toe. Inderdaad zigzag.
Een woord indrukwekkend!! (vanuit Restaurant Tibet Hutte Heb je er het mooiste zigzag uitzicht op 2800m! vreemd bijna niemand fietst er naar toe) Foto Stelvio staat enkele bochten voor de top hele dag foto’s te maken (ook aan de Bormio kant) Inderdaad echt eens gedaan moet hebben. 1900 Hm HC Was zwaar. Volgend jaar Mont Ventoux (vanuit Sault)
Het voorrecht gehad om op een dag met bijna geen verkeer deze waanzinnig mooie reus te beklimmen met mijn fietskameraad. Er was regen voorspeld en dat hield de mensen thuis :-) Gelukkig voor ons bleef de neerslag beperkt tot een heel klein beetje motregen tijdens de eerste kilometers. Het werd dus een onvergetelijke belevenis. Dat je goed voorbereid aan de Stelvio moet beginnen behoeft geen verdere toelichting. De ervaringen van andere "ClimbFinders" schetsen een goed beeld.
Aan de voet van de klim staat er een huis vol met totempalen en andere bezienswaardigheden. Het maximum stijgingspercentage van 14 procent valt wel mee, maar de lengte van de klim maakt het niet gemakkelijk. Het uitzicht is buitengewoon geweldig. Spijtig van de uitlaatgassen van de motorvoertuigen en van de auto's. Sommigen bezien het als een sport om met vervuilende wagens op en neer te rijden.
"Moeder aller cols" reeds 6 X op gefietst, waarvan 4 X (2007/2008/2009/2010) langs de wondermooie Prato zijde.
Zelfs als je al weet wat er zal komen boezemt de klim wat gezonde onzekerheid en angst in. Ben ik voldoende getraind? Doseer ik goed? Hoe zijn de weersomstandigheden? Gaat het deze keer vlot of is het weer kruipen naar de top?
Of je de kermissfeer op de top nu al af niet tof vind,het weegt niet op tegen het euforisch gevoel dat mij steeds overvalt bij het naderen en bereiken van de finish.
Zelfs in de vroege ochtenduren ben je op deze klim nooit alleen. Er waren altijd ontmoetingen: alle nationaliteiten, jong en oud, vader en zoon, genezen kankerpatiënte, koppel op fietsende huwelijksreis, één benige fietser, fietskar met Sint Bernards hond, anders valide met handbike, berglopers, langlaufers op wieltjes......
Ben ooit tijdens een beklimming samen met collega fietsers en het andere verkeer tegengehouden door de Italiaanse carabinieri omdat de pas 1 uur was afgesloten voor het draaien van een auto special!
Stelvio heeft altijd grote of kleine verrassing in peto.
Deze col heeft ALLES: natuur, avontuur, historie, (fiets)passie ......!
Tja, wat kan je erover zeggen. Een van de mooiste van Europa. Zeker doen. Er is alleen een ding heel belangrijk; je timing. Ga niet in het weekend, en in de vroege ochtend of namiddag. Dan maakt het niet eens zoveel uit of je nu wel of niet in de zomervakantie gaat. Op een zaterdagmiddag zal het in iedere zomermaand gewoon hartstikke druk zijn.
Verreweg de mooiste klim die ik ooit beklommen heb. Mooier dan dit wordt het niet. Als je rustig begint is het goed te doen.
Stifserjoch, de echte naam voor de SudTirol kant van deze mytische berg.
26 kilometer van of genieten of afzien, 48 bochten zicht op de Ortler en een tocht die iedere fietser op de knieen kan krijgen.
Als je Prato verlaat valt het duistere houtsnijwerk aan de linkerkant van de weg meteen op, het geluid van het smeltwater ( voorjaar) blijft maar doorrazen en leidt je af van wat gaat komen. Na 12 kilometer de eerste bochten! eh dus nog 46 voor de boeg.
Het eerste cluster bochten laat je snel door het bos stijgen tegen een onmetelijke rotswand, in de verte de top althans, de eeuwige sneeuw op de Ortler trekt je aan alsof het een ijsje is als beloning.
Al snel volgt weer een cluster van bochten, (sport)auto's en motoren omringen je en je moet echt je plek op de weg claimen. Een binnenbocht nemen is niet te doen en je moet vooruit kijken want de (ski)bus kan ook naar beneden komen.
Even uitblazen en 100 meter afdalen, de blik naar de onmetelijke berg aan de linker kant doet je beseffen dat we nietig zijn, ook dat je blij moet zijn dat je dit kunt doen. Het is jouw keuze en dus niet zeuren dat het zwaar is.
De zon kan ook hier nog aardig branden, de laatste 14 bochten doemen op en voor sommigen het moment dat de moed via de trappers op het asfalt valt.
Hoe kunstig is het een dergelijke weg aan te leggen, hoe gaaf is het om hier bocht na bocht dichter bij de top te komen!
Nog een paar bochten en je bent er, Alto Adige heet de regio en met nog 1 bocht komt een vreemde lucht over je heen.
Geen uitlaatgassen of verschroeide koppelingsplaten/remmen nu, nee het lijkt wel BRATWURST!
Het is altijd druk boven en de winkels draaien op volle toeren, op 3 of 4 plaatsen worden bratwursten met suaerkraut verkocht en deze beloning doet je goed.
Ik draai altijd nog even naar links want je kunt nog hoger en dan heb je meteen een super uitzicht op de 14 bochten die je net hebt overwonnen.
Fiets in de sneeuw en op het "plein" opletten voor wandelende skiers die naar de lift gaan.
Prato is machting, Bormio is heerlijk en de Umbrail is een killer. Als Triplo Stelvio rijder deed ik die als 3de en dat was niet slim. Maar ja ik hoefde dan ook niet te kakken in het dal.
Fietsen in de bergen blijft een privilege, een keus en daarom mag je 100％ genieten.
Gereden op 31/8/2019 tijdens de Nationale Fietsdag. Daarom geen autoverkeer, maar des te meer fietsers (race, ebike, MTB, tandems en nog veel meer). Ongeveer 10.000 deelnemers. Vertrokken uit Prad(Prato), Trafoi, Stelvio pas, Santa Maria (Zw), Clus (Zw), Glurns, Prad, Comagoi, Stelvio dorp. Een rondrit van zo’n 80 km. Fantastische ervaring in een schitterende omgeving. Nadeel: het (vracht)autoverkeer in de regio is waanzinnig druk. Dus fietsen in de omgeving is geen pretje. Ben de Spaanse binnenlanden gewend waar je nauwelijks verkeer tegen komt. De Stelvio op zal het meevallen, omdat het geen echte doorgaande route is, maar wel toeristen, die boven die prachtige pas met 40+ haarspeldbochten willen fotograferen.
Toch wat mij betreft de moeder aller beklimmingen. Je bent zo intens en langdurig aan het klimmen dat het meer is dan een colletje pakken. Je wordt langzaam één met de berg, je hebt alle tijd om de majestueuze omgeving op je in te laten werken en tegelijk zie je enorm af omdat het steeds wel 9％ klimt.
Mijn kennismaking met de Stelvio was in meen ik in 2008. We verbleven in Merano, en we konden een combiticket kopen voor een trein plus fietshuur. In onze jeugdige naïviteit dachten we dat we dan ook wel racefietsen zouden kunnen huren, dus wij stapten in de trein en gingen vol goede moed naar Prato. Daar bleek dat de fietsenverhuurder niet echt racefietsen in zijn achterhoofd had gehad bij deze actie, maar hij had nog wel drie citybikes staan. Met zeven versnellingen, dus hiermee konden we ook wel uit de voeten dacht hij. We hebben hem niet verteld wat we met de fietsen van plan waren, we namen de fietsen mee en begonnen richting de Stelvio te fietsen. Wellicht had je destijds ook wel climbfinder-achtige websites waar we hadden kunnen uitzoeken wat ons te wachten stond, maar nogmaals: het was 2008 dus we hadden niet de beschikking over dingen als smartphones, fietscomputers, websites met stijgingspercentages en al die andere dingen die het fietsen anno 2020 zo eenvoudig maken.
Enfin, tot Trafoi zat de moed er nog goed in, er was natuurlijk met zeven versnellingen niet echt sprake van een goede cadans maar vooral van stoempen, maar het ging best lekker. Toen begon de weg toch wel wat vervelender te stijgen, en daar bleken onze fietsen toch niet echt goed op berekend. Steeds vaker moest het voetje even aan het asfalt in een haarspeldbocht om even op adem te komen en ook het moraal werd er niet beter op want we zagen links en rechts wielrenners voorbij peddelen die wel de juiste uitrusting hadden. De prachtige weg bovenin met de snel opeenvolgende haarspeldbochten was het zwaarste gedeelte van de tocht. Iedere bocht moest er even gestopt worden om energie te verzamelen voor een sprint naar de volgende haarspeldbocht, want stilvallen op een stuk van 9％ was niet wenselijk met zo weinig versnellingen.
Uiteindelijk heeft het ons in totaal bijna drie uur gekost om boven te komen. Beneden was het 25 graden toen we de fietsen oppikten, boven was het rond het vriespunt en sneeuwde het lichtjes. We zijn voor de zekerheid maar met de bus afgedaald...
Eind augustus staat mijn hernieuwde kennismaking met de Stelvio op het programma. Met een racefiets dit keer.
De Stelvio is een van die beklimmingen die iedereen eens gedaan moet hebben. Eerlijk gezegd vond ik de klim qua moeilijkheid meevallen. Geleidelijk en lang, dat is precies waar ik van hou. Door de lengte is de beklimming echt een reis. Je vertrek vanuit een groen dal, met fruitbomen zingende vogeltjes en mooie bloemen en je komt onder de Ortler aan in het hooggebergte. De laatste haarspeldbochten zijn echt geweldig, en het uitzicht spectaculair!
Het is een vrij drukke weg, idealiter fiets je deze col in het voor of naseizoen. Maar pas op, het sneeuwt hier vaak al vroeg in het seizoen.
Stelvio heeft de naam, 'voor de een de hemel, voor de ander de hel'. De Passo di Fedaia (vanuit Caprile) had mijn zelfvertrouwen wat klimmen betreft geen goed gedaan.
Gisteren goed uitgerust en vandaag met een lichte opgewonden spanning de beklimming begonnen. Wat ging het heerlijk. Lekker steady naar boven, in één keer en genieten van de omgeving. En was het het even stijl dan was er altijd weer wel een bocht
( en daar waren er vele van, 48 in totaal) waarin de druk van de benen afnam en je even kon bijkomen.
De hemel? Het ging gewoon erg lekker.
Beklimming 20/9/19 Verzet 34x30 Leeftijd 63
Het is een schitterende klim, maar zorg dat je goed uitgerust bent en start niet te snel. Vanuit het dorp is het 25 km. De eerste 12 km dacht ik; "is dit nu de zware kant?", maar de laatste 12 snapte ik het maar al te goed. Ik reed met 34/32 en dan is je versnelling zeker laag genoeg. Maar de laatste 7 waren echt afzien omdat je er dan al 1,5 uur op hebt zitten. In mijn geval had ik er al 70 km opzitten omdat ik in Bormio was gestart. Als je boven komt op de kermis geeft het zeker een enorme voldoening. TIP; ga op de verkeer vrije dag. Super feest en heel veel wieler liefhebbers in de dorpen. De Gavia is de dag erna afgesloten en de Torri di Fraele een dag ervoor.
2 jaar geleden van uit Prato de Stelvio opgefietst. Ik ben dame 64jr verzet 34-32 max ging heel vlot (ik ben wel goed getraind voor bergen,alle Alpen en Pyreneeen al gedaan ook)
Deze vanuit Prato vind ik toch wel heeeel erg mooi ! Dit jaar eens van uit Bormio opfietsen en ook de Gavia doen. Weekje erna nog eens vanuit Prato (tussenin wat ritten van de Giro rosa dames volgen). Machtig leuke vooruitzichten !!!
TIP: Start zo vroeg mogelijk, ik startte tegen 6u en had gans de klim voor mij alleen !!!
Er zijn wat mij betreft weinig dingen mooier dan in de bergen fietsen. In mijn jonge jaren heb ik een aantal fietsvakanties ondernomen, de fietstocht met m'n broer in de zomer van 1984 naar de Stelvio vind ik de mooiste. Ik was toen 19 jaar, m'n broer 22. M'n vader bracht ons naar Eijsden, we hadden geen zin om (voor de zoveelste keer) door Nederland te fietsen en zo gingen we via Belgie, Luxemburg en Frankrijk bij Basel de grens over, Zwitserland in. Daar schuin oostwaarts doorhen gereden naar het Italiaanse Bormio om vanaf daar de Stelvio over te gaan. De volgende dag patsboem, meteen omhoog, een fantastische maar zware klim, ik reed 42-26, m'n broer 42-24 geloof ik en we hadden zo'n slordige 8 kilo kampeerbagage per persoon mee te torsen. Het was koud bij het monument van Fausto Coppi. Voor de afdaling alle kleren aan gedaan en om de paar haarspeldbochten even m'n koude handen warmte inblazen. M'n broer brak tijdens de afdaling nog een remkabel, maar we zijn heelhuids doorgereden via Bolzano naar Lienz om daar per trein de terugreis naar de Zaanstreek te aanvaarden.
Geweldig.
Waanzinnig mooi; In 2017 de Cinglé gefietst bij de mont Ventoux. Hiervoor kei hard getraind. In 2018 doel de Stelvio vanuit Prato. In Februari geboorte van onze zoon, prachtig. Trainen, ja het ging anders, minder tijd...Minder fit, meer gewicht mee naar boven. Maa voor mijn gevoel is de Stelvio ook werkelijk zwaarder dan de Mont Ventoux. Vooral bij de laatste haarspeldbochten merk je het verschil in zuursof. Maar de col is zo mooi, je wordt werkelijk naar boven getrokken als een magneet...Genieten...op naar 2019
Prachtige klim, de zwaarte valt mee. uitzicht op het ortler massief is geweldig
Ik heb ook de zeer mooie beklimming en pittige vanuit Santa Maria (Zwitserland) gefietst met start in Prato/Prad. Volgens mijn berekeningen achteraf kom ik op 8,55% gemiddelde stijging (van Santa Mario tot Passo Stelvio). In totaal ca. 1.380 hoogtemeters en 16,14 km (bron: Garmin). Vergeet niet je paspoort.
Prachtige tocht met mooie uitzichten.
Mt Ventoux is zwaarder.
Vertrek vroeg om enorme drukte voor te zijn (voor 10.00 uur boven).
Afdalen via Zwitserland is helemaal top en dan kan je een mooi rondje maken terug naar Prato (totaal ca 65 km).
De stelvio opgereden met de hele klim regen, moet zeggen van alle beklimmingen vind ik déze nog steeds de mooiste, de zwaarste vond ik de Mont Ventoux, als je die in de benen hebt kun je de Stelvio ook aan, geen makkie maar wel te doen
Een vraagje: is er een goede fietsverhuur in de buurt van Prato? Groet, Christijn
Als dat had gekund was de Stelviopas natuurlijk nooit aangelegd.
Weet iemand of je met de fiets vanaf Bormio door het dal naar Prato kan om de berg van die kant te beklimmen ?
Als er een berg in Italië koning der bergen genoemd mag worden, is het wel de passo dello Stelvio (in het Duits: Stilfserjoch). Vanwege de duizelingwekkende hoogte, de talloze gevechten in de Giro d'Italia, het aantal beklimmingen, de massa wielertoeristen die het trekt. De passo dello Stelvio is de hoogste pas van Italië en na de col de l'Iseran in Frankrijk (12 meter hoger) de hoogste pas van het Europese vasteland, alhoewel de toeristenlus over de Col de la Bonette officieel weer hoger is. Aangezien dit geen officiële pas is (deze ligt namelijk 100 meter lager) mag de Iseran voor Europa's hoogste doorgaan.
Drie beklimmingen telt de Stelvio: vanuit Bormio, Prato allo Stelvio en Zwitserland (de Umbrailpas) die een kilometer voor de top aansluit op de beklimming vanuit Bormio. Ik neem slechts de eerste twee zijdes op, alhoewel de Umbrail in 2017 door het beroemde poep-incident van Tom Dumoulin een plaats in de eregalerij der Nederlandse sportmomenten heeft gekregen.
Mooiste klim ooit!
Begin er alleen met goed weer aan Regen tijdens de klim is nog te doen, maar naar beneden rijdend zal je onderkoeld raken en dus moeten afstappen. Zelfs meetrappen helpt dan niet meer. Het wordt dan lopen totdat het rillen over is .
@William
Alles is te doen, als je er maar (goed) voor traint.
Ongetraind is dit een aanslag op je lichaam, moet je niet aan beginnen.
Voor je hoogtevrees hoef je je geen zorgen te maken, je kijkt hier nergens een diep en steil ravijn in. De omgeving maakt meer indruk op je dan de diepte.
Zeker doen dus maar let wel, deze beklimming is loodzwaar. Hij is op deze site niet voor niets no. 4!!
Ik zou deze volgend jaar willen doen en dit voor climbing for life maar ik heb geen ervaring met fietsen en heb hoogte vrees , is dit te doen met de nodige oefening
Ik heb de Stelvio reeds vele malen beklommen; ik lees hier veel info over versnellingen. nu op mijn 65 gebruik ik 34 X 30, tot mijn 55: 34 X 25. Dus de leeftijd is ook zeer belangrijk, jonge kerels tot 50 moeten gemakkelijk de Stelvio op rijden met: 34 X 25.
Prachtige beklimming, lang en geen meter vlak dus blijven draaien. Zelf net onder de 2 uur vanuit Prato gereden, sneeuw en regen boven maakte het er niet makkelijker op. In de afdaling naar Prato, een tweetal keer gestopt voor foto's (niet gestopt in de klim) maar vooral om de handen enz op te warmen (was koud!). Grootste minpunt vond ik zelf de uitlaatgassen van alle groepen motoren en auto's.. niet fijn (met astma) en zeker niet op die hoogte.
34-29 omhoog, hartslag 150 en you're save! Buiten dat vond ik het wel een lang, steil en hoog rotding. Daardoor zeker karaktervormend. Heb daarna ook nog Ofen pas (2149 mt ook niet heel lekker) en Fluela pas ( 2389 mt nog minder lekker) erachter aangepakt. Toen was ik er wel klaar mee.
Beklommen op vrijdag 8 september. Wat meer in het centrum van Prato aan de klim begonnen (was makkelijker om daar de auto neer te zetten). Vanaf de eerste meters rustig aan gedaan (hartslag op 150 houden) en genieten van de omgeving. Vanaf Trafoi (daar waar we ons hotel hadden) begint het serieuze werk. Regelmatig even een korte stop gemaakt voor wat foto's en gelletje of reepje eten. Omdat je meer van bocht naar bocht kunt rijden (punten om je op te richten) vond ik deze klim makkelijker dan de Mont Ventoux. Bovenop inderdaad het 'gekkenhuis' van kraampjes met shirtjes en de braadworsttent (wel erg lekkere braadworst!). Oorspronkelijke plan was afdalen via Umbrail en met een boog terug naar Prato, maar aangezien een van de fietsvrienden in bocht 4 bij een buiteling zijn buitenblad een flinke hap uit zijn kuit liet nemen toch maar rechtstreeks afgedaald naar Prato (geen fijne afdaling: te druk, wegdek slecht).
Mijn zoon van dertien heeft de Stelvio beklommen. Goede temperatuur, ca 23 graden in Prato. Vertrokken bij het bord Stelvio in Prato. In 1:58:04 was hij boven. Hij had wel mazzel dat zijn 18 jaar oude broer met hem mee reed om hem te temperen, zodat hij zich niet stuk reed.
Ik vond het toch nog wel snel.
Verslagje van een trotse moeder.
Leuke anekdote, ze werden ingehaald door Stybar en Kwiatkovki, die reden letterlijk dansend op de muziek naar boven alsof het niks was.
Hallo Jan, ik ben de stelvio vanuit prato op gefietst met 34-30 en weeg 88 kilo.
Gewoon je hartslag nooit boven de 150 laten komen en dan heb je de laatste bochten nog wat over.
@Jan
Ik ben hem opgereden met een 34-30 en dat met 90 kilo schoon aan de haak en een bourgondisch uiterlijk ;-)
Fantastische verhalen, maar ik mis informatie over de te gebruiken verzetten.
Kan iemand me een beetje informatie verstrekken?
Ik heb op mijn fiets een Compact set. (11 speed 50 -34)
Alvast mijn dank!
Hallo,
Kan iemand me zeggen of je een fiets al dan niet elektrisch kan huren om de Stelvio te beklimmen?
Alvast bedankt!
Groeten,
Stefanie
Op 30 juni heb ik eerst de Stelvio beklommen vanuit Bormio en daarna vanuit Prato.
Vanuit een zonnig Prato ben ik vertrokken. De eerste kilometers lopen lekker, maar het gaat vanuit het dorp meteen omhoog. Het 'Bos' is pittig: flinke stijgingspercentages, en je zit pas op de helft. En dan kom je bij de beroemde bochten. Schitterend, maar in mijn geval in de sneeuw, koud en veel wind. De hoogte begin je goed te merken. Gelukkig tellen de bochten nu snel af en eindelijk sta je (weer) op de top.
Met name de lengte en hoogte maken dit een lastige klim.
Een prachtige klim. Ik heb deze klim gedaan op zaterdag 24 juni tijdens climbing for life. Het geluk hiervan was dat het autovrij was. Heb me op deze col vooral geamuseerd en genoten van het uitzicht. En toch binnen mijn vooropgestelde gebleven. Dus was super tevreden.
Natúúrlijk fiets je de Stelvio op als je in de buurt bent, maar houdt rekening met een deceptie. Het is er namelijk zó druk, met name met motoren en auto's waarvan de chauffeurs hun rijbewijs op de kermis gewonnen hebben. Staat tegenover dat het wel een beestachtige klim is met de meest fantastische uitzichten...
Mooie lange klim en dito afdaling. In de afdaling goed opletten want deze is vanwege de vele andere verkeersdeelnemers zeker niet ongevaarlijk. Neem been- en armstukken mee zodat je het niet koud krijt in de afdaling.
Wij hebben halverwege september op een maandag gereden maar het was toch nog best druk met motoren en auto's. Een Goulashsoepje bovenop is belachelijk duur en kost 8,- euro.
de stelvio... wat een klim!! vanuit prato is het begin rustig maar eens in de bossen volgen de bochten elkaar op. eens je in de openvlakte komt heb je een mooi zicht op wat je al hebt gedaan. maar je ziet ook de laatste 7 zware kilometers. ik had gelukkig nog het mentaal goed maar ééns je er aan begint lijken ze wel 20 km. de laatste bochten en leek het alsof ik elk moment ging stilvallen. maar i made it. mijn eerste berg en meteen gelukt. YES!!!!! mvg wout
Op woensdag 17 augustus 2016 begonnen vanuit Bormio en de Stelvio beklommen. Wat een prachtige beklimming per fiets. Eenmaal boven direct afgedaald naar Prato en ook vanaf deze kant de Stelvio per fiets beklommen. Een zware prestatie, maar zeker wel te doen als je voldoende kilometers hebt gemaakt en je conditie goed is. Tweemaal de Stelvio beklimmen op 1 dag doet niet onder voor de Alpe d'HuZes die ik dit jaar heb volbracht. Tip: zorg voor voldoende kleding en handschoenen, de afdelingen zijn erg koud en laat je niet verrassen door het "omslaan" van het weer. Aan de Prato-kant scheen de zon, aan de Bormio-kant regende het. Boven op de Stelviopas was het vier graden. Passo del Stelvio moet je doen! Twee keer op één dag!!!!
Tip: fiets 's morgens vroeg al weg en begin aan de beklimming! De weg is dan nog vrij van de vele auto's, motoren en campers. Na 10 uur komt het verkeer opgang, tot een uur of 17 uur. Dit geldt overigens ook van het einde van de middag, laat je dan alleen niet verrassen door het invallen van het duister. In het donker de Stelvio afdalen op de fiets is levensgevaarlijk!
Gisteren deze geweldige klim gedaan. Rond 11:00 uur gestart in Morter vanaf hotel Montani. Prachtig hotelletje, geweldige service. Betekende wel dat ik ongeveer 22 km moest fietsen tot Prato. Overigens een fietspad door een soort hemellandschap, jammer van een paar stukjes 'schotter' (puin gestort tot weg) waardoor ik voor mijn bandjes vreesde. Aangekomen aan de voet gestart met deze geweldige klim. Mijn 98 kg met plezier omhoog gebracht. Ruimschoots genoten van het uitzicht en de omgeving. Hartslag gereguleerd op 65-70 procent, top ervaring.
Geweldige mooi klim vanuit Spondigna naar Passo Stelvio, 27km totaal. In het begin redelijk vlak, maar na een km of 10 begint het pas echt. Voor aanvang veel drinken en eten, zodat je geen krampverschijnselen krijgt. En blijven drinken. Geweldige ervaring, jammer dat er niet van deze "bulten" in ons vlakke landje zijn. Echt de moeite waard voor iedere sportieve wielrenner die meer wil dan alleen maar op het vlakke fietsen. Mvg Rudie
prachtige klim echt leuk. vorig jaar gedaan in 2,5 uur op 14 jarige leeftijd. heb me goed ingelezen en geloof me dat helpt echt. als je opgegeven moment de top ziet is het echt nog wel ver, daar moet je je niet in vergissen. ga em dit jaar weer doen denk ik
Super! Begin augustus de Stelvio beklommen. Vreselijk zwaar, ik had beter een andere klim als eerste klim kunnen pakken. Maar na 1.55 uur was ik boven, prachtig! Op 13 jarige leeftijd ;)
Eind augustus de Stelvio vanuit Prato beklommen. Deze klim is in één woord te omschrijving, waanzinnig! Het begint redelijk rustig, vervolgens bereik je de bomen en ga je zigzaggend omhoog, maar uiteindelijk gaat het toch voornamelijk om de klim in de openvlakte! Schitterend om te klimmen en tegelijkertijd te kunnen genieten van het prachtige uitzicht en te zien waar je vandaan komt. Overigens heb ik in Italië een nog zwaardere klim gefietst, namelijk de Merano 2000 vanuit Merano. Ongeveer 15 km tegen een gemiddeld stijgingspercentage van tegen de 9%.
Geweldige col. Vergelijkbaar met de combinatie van eerst les deux alpes en dan alpe d huez, maar dan boven elkaar gestapeld. De mooiste van allemaal. Ik zat niet fysiek stuk, maar wel last van de hoogte. Op zelfde trip de Zoncolan geprobeerd. Afgestapt na 3,4 km op een stuk van 19%. Er staan filmpjes op you tube van deze cols met de hoogte,% en versnelling van Davide Cassani, gewezen profrenner. Zoekterm: Davide cassani, il grande salite stelvio of zoncolan. Fiets ze!
Afgelopen week de Stelvio beklommen vanaf Prato, wat een geweldige ervaring! Mooi weer, blauwe lucht, fantastisch uitzicht. Ondanks de inspanning volop genoten van de klim en de omgeving. Ben wel wat gewend in Frankrijk, maar deze is echt buiten categorie. Continue druk op je pedalen, maar vooral de haarspeldbochten maken hem bijzonder. Soms even de druk eraf maar dat is maar paar meter en dan ga je weer. Laatste deel was nog echt even af zien, maar de beloning boven is groot. Een aanrader, deze moet je eens gedaan hebben
Hij is gekraakt, en wel op dinsdag 4 augustus 2015! Mooie dag, nog zeer warm in Andrian waar we verbleven, al iets meer zuurstof bij Prato. Heb het met de mountainbike moeten klaren, want geen racefiets meegebracht en in Nals enkel MTB te huur gevonden. Niks geforceerd, gewoon in een trek in ongeveer 2 1/2 u en nog mooi binnenbochten kunnen nemen ook op het einde. Vind het fantastisch om nummer voor nummer de "Kehre"/Tornante af te tellen. Jullie info is van ontzettend groot belang geweest om te weten waar je mee bezig bent en wat er nog te wachten staat, heel hartelijk dank daarvoor. Vind trouwens dat stijgingspercentage tussen Kehre 4 en 3 nog heel erg pittig, amai mijn botten ! En wat voelt het beter als je dat met eigen benen hebt klaargespeeld in plaats van alle Easy Riders die zelfs moeite hebben met 1000cc of meer onder het zitvlak de berg op te geraken. Afdaling is ook een avontuur, al vind ik dat je lekkerder los kunt gaan bvb op Aubisque, Ventoux of Tourmalet. Prachtige belevenis, dream come true ! Nog meer van dattum graag heel binnenkort :-)
Vorig jaar vanuit Bormio begonnen. Onder de top via de Umbrailpas afgedaald. Na de lunch bij Prato weer omhoog. Laatste 3kilometer waren toen wel killing. Helaas in de regen weer naar Bormio afgedaald. Mooie ervaring, maar twee keer op een dag was voor mij teveel van het goede. Vanuit hotel Funivia worden verschillende tochten georganiseerd door "Stelvio Experience", onder begeleiding van auto en fietsers, oa ook naar Gavia en Mortirolo.
Mijn eerste klim in het hooggebergte, heb bijna 23 km met kippenvel op mn armen gereden! (en niet alleen vanwege de kou bovenop) Wat een spectaculaire uitzichten!
Bij bocht 25 had ik even een zwak moment omdat het lijkt of je er al bijna bent maar je dus nog 25 bochten te gaan hebt! Voor de rest heerlijk gefietst had zelf nog wat over in de laatste paar bochten om nog even aan te zetten
Oke Ties! Hartstikke bedankt!
Hey Dennis,
Ik heb tijdens mijn klim lijnbussen op en af zien rijden. dus ik denk dat wel goed zit.
Hallo,
Is het mogelijk om vanuit Spondigna met de bus naar Bormio te komen en je wielrenfiets mee te nemen?? Ik ben namelijk 16 en mijn ouders hebben geen zin om me telkens met de auto daarheen te brengen.
Met vriendelijke groeten en alvast bedankt! Dennis
ps: ontzettend handige site!
Voor mij is het alweer anderhalf jaar geleden , juli 2013 om precies te zijn , dat ik samen met mijn broer vanuit Prato de Stelvio beklom. Wij logeerden in Solden in Hotel Cristallo en maakten eerst de afdaling van 10 kilometer naar Gomagoi en verder naar Prato om daar rechtsomkeer te maken en samen met de hoteluitbater en nog twee kompanen aan de klim te beginnen . De twee kompanen en de hoteluitbater reden ons al vlug op enkele minuten maar dank zij de aanmoedigingen van enkele andere hotelgasten konden wij onze achterstand redelijk stabiel houden . Echte klim begint natuurlijk vanaf het moment dat je uit het bos komt en de haarspeldbochten boven je ziet liggen . Na 48 bochten ken je ondertussen de Italiaanse benaming tornante en zie je op het wegdek de laatste 300 meters gemarkeerd om dan naar 200 , 100, ........naar de finish te gaan . In die laatste 100 meters gedacht dat ik mijn broer nog kon bijbenen maar moeten constateren dat de lucht heel ijl was . Immense vreugde bij het nemen van de foto's onder het bordje "Passo di Stelvio" en genieten van de aanwezigheid van onze dames was onze beloning na 2.42h . Onder een stralende zon aan de afdaling begonnen om daarna met alle hotelgasten van een hele goede bbq te genieten in het dorpje Stelvio net voorbij Gomagoi. BBQ zorgde voor nieuwe energie om terug naar Solden te klimmen , maar de biertjes die we nuttigden wogen wel een beetje door bij deze korte klim.
Eind juni 2015 staat een nieuwe vakantie gepland in Hotel Cristallo en nu net voor nieuwjaar begin ik al af te tellen , want het zal er weer heel leuk worden !!!
13 september '14 deze reus mogen beklimmen.
Met de auto naar Prato gereden om van daaruit aan de klim te beginnen.
Als je "koud" aan zo'n klim begint duurt het even voordat je de juiste cadans hebt.
De aanloop vanuit Prato is ook al behoorlijk steil zoals beschreven hierboven. Ik had na de aanloop zo'n 10 bochten nodig om echt prettig in het zadel te zitten.
Vlak voor bocht 30 heb je enkele gemene steile stukken die me voor het eerst uit het zadel haalde.
Als je uit het bos komt zie je bij bocht 24 wat je nog te wachten staat en dan zakt je voor even de moed in de schoenen. Het echte afzien moet dus nog gaan beginnen.
Ook gaat de dalende temperatuur hier een rol spelen, ik startte in Prato met 24C en kwam boven rond de 5C.
Zorg dat je dus de juiste kleding aan hebt of bij je hebt.
Een schitterende klim die ik meteen weer zou doen als ik in de buurt ben.
Pluspunten: Goede weg om te klimmen!! (dalen iets minder in het bovenste gedeelte)
Schitteren uitzicht in het begin bij het dorpje Trafoi!! (de rest van de beklimming ook trouwens)
De kraampjes met Bratwurst op de top!!
Minpunt: Niet iedere automobilist is gewend om zo'n berg op te rijden. Dit kan tot opstoppingen leiden bij de bochten, waardoor je soms gedwongen wordt om in te houden of de pittige binnenbocht te nemen (is me maar 2x gebeurd).
Al met al, de zwaarste maar ook de mooiste beklimming die ik ooit gedaan heb.